Twee warme maaltijden op een dag is wat te veel van het goede en daarom ging ik vanavond op zoek naar een lichte maaltijd. Met om de 500 meter een Grieks of Turks eettentje is dat niet zo moeilijk. Dat kebab/gyros kapsalon ook buiten Nederland bekend is hadden we in Zwitserland al eens ervaren. Het kwam als een verrassing dat ook in Hongarije “kapsalon” een begrip is. De eigenaar van het eettentje dat ik uitgezocht had wist zelfs dat het gerecht uit Nederland kwam. Ik heb hem uitgelegd wat een kapsalon is en hoe het gerecht aan zijn naam is gekomen. Ik heb het maar bij een gewone gyros gehouden.
We vergaderen in het gloednieuwe gebouw van NMHH de Hongaarse Nationale Media en Infocommunicatie Autoriteit. De antennes op het dak zijn een lust voor het oog. De vierde verdieping is ingericht als vergadercentrum en voorzien van alle gemakken. Ik verblijf in het NH hotel op loopafstand van de vergaderlokatie. Twee kilometer is een mooie afstand om toch nog wat beweging te krijgen.
Voor het diner op maandag had ik gezelschap van Chris HA5XA. Voor mij was het eend met puree en rode kool. Ik had Chris voor het laatst ontmoet in 2018 en we hadden genoeg om over te praten.
Het was lang geleden dat ik een vlucht van vanaf Schiphol maakte. De treinreis van Veenendaal – de Klomp verliep voorspoedig en op Schiphol ging de veiligheidscontrole erg snel. Helaas vertrok ons vliegtuig met een vertraging van drie uur. De aankomst was helaas net iets minder dan drie uur te laat en we liepen de compensatie nèt mis. Ik verblijf in het NH hotel, op loopafstand van onze vergaderlocatie en ook dichtbij de plaatst waar woensdag ons diner zal worden gehouden. Inmiddels heb ik een voortreffelijke kebab gehad en zit ik in de hotelbar mijn stukje te typen. Het oude briefje van 5000 Forint, dat ik in de la onder mijn bed heb gevonden is niet meer geldig. Ik mag overal met Euro’s betalen en zowel het broodje kebab als het biertje in de hotelbar kost vijf Euro.
Na de nachtelijke buien was het overdag droog maar bewolkt. We deden inkopen voor de barbecue in Vlissingen en Oost-Souburg met een klein omweggetje over de dijk langs de Westerschelde.
Terug op de camping bleken er nieuwe gasten te zijn aangekomen. Een bejaard stel (hij 84 jaar oud en zij met rollator) trok de aandacht met vergeefse pogingen om de voortent aan de camper te bevestigen. Nadat ze een uur aan het knoeien waren ben ze maar gaan helpen en al snel schoot de rest van de camping ook te hulp.
‘s-Avonds was er een barbecue. Je zelf meegebrachte vlees kon je op de barbecues van de camping bereiden en op het terras opeten.
Op donderdag zijn we op de fiets (8 km) naar Middelburg gegaan. Het was stralend weer. Alhoewel we de bezienswaardigheden daar zo’n beetje kennen blijft het een mooie stad. Margreet moest nog een boodschap doen bij Pipoos en ik had problemen met het activeren van een creditcard op mijn horloge, waarvoor ik bij ING langs ging. Aanvankelijk verliep het contact met de ING helpdeskmuts wat stroef. Gelukkig had ze collega’s die wèl wisten waar ze mee bezig waren.
Saskia en Hans
Na het avondeten was er een tango-workshop die werd verzorgd door Saskia en Hans. We werden wegwijs gemaakt in de Argentijnse tango, net wat anders als wat we vroeger op dansles hadden geleerd. We brachten het er heel aardig vanaf. Daarna kregen we een overzicht van de geschiedenis van de tango en gaven Saskia en Hans een uitgebreide demonstratie.
De avond werd afgesloten met een soort van disco. Ongelofelijk hoe fit een 82-jarige dame stond te springen. En ook die dame van de rollator bleek dat ding helemaal niet nodig te hebben.
Op vrijdag zat het er weer op en rond lunchtijd waren we weer thuis.
We zitten weer op de Schoone Waardin in Ritthem bij Vlissingen. Het hoofdgebouw van de camping is helemaal vernieuwd en het ziet er top uit. Jammer dat de la Trappe Isid’or uit het assortiment van de bar is verdwenen. Westmalle dubbel als welkomstdrankje is een goede vervanger.
Op het avondprogramma stond klootschieten en al ballegooiend trokken we rond de camping. De wind trok steeds verder aan en de nacht verliep onstuimig, vooral toen het ook nog begon te regenen. Dat klinkt in een camper met doeken wandjes en een blikken dak allemaal veel heftiger dan thuis. Inmiddels is het droog en zitten we koffie te drinken voor onze camper.
Vanmorgen om kwart voor negen zijn we aan deel één van onze terugreis begonnen. Vanwege een lege accu hadden we starthulp nodig. Het probleem heeft zich gelukkig niet herhaald. We hebben een stukje door Frankrijk gereden en onze ervaringen op de tolweg willen we jullie niet onthouden.
We hebben niet zo’n handig kastje waarmee je overal kan doorrijden. Wij moeten een kaartje trekken. Het komt regelmatig voor dat het kaartje in eerste instantie onvindbaar is. Je moet het dan anderhalve meter hoger uit de automaat halen.
Over hoogte gesproken: Net op tijd zag ik dat bij de linker tolpoortjes de maximale hoogte twee meter was. Een andere Nederlandse auto met dakkoffer had dat niet in de gaten. Voor toeschouwers die er pal achter stonden was het ergernis. Voor ons was het vooral hilariteit.
bij de auto voor ons ging het trouwens ook niet goed. De bestuurster had haar kaartje laten vallen en moest dat eerst op de vloer van de auto zoeken. De chaos werd compleet toen ze haar bankpas liet vallen en de auto uit moest om het pasje te zoeken.
Betalen met de Applewatch gaat ook niet vlekkeloos. Dat zal volgend jaar vast beter gaan.
Net na tweeën kwamen we aan in Heiderscheid. Eerst een lekker biertje genomen en daarna de camper geïnstalleerd.
Naschrift op maandag: Inmiddels zijn we veilig thuis aangekomen, na een rit van iets minder dan vier uur. Het gras ziet er verdord uit. Voordeel daarvan is, dat er niet gemaaid hoeft te worden.
Vrijdag overdag is altijd een heel leuk deel van de Ham Radio in Friedrichshafen. Je komt allerlei oude en minder oude kennissen tegen en het is goed te horen hoe zij het afgelopen jaar zijn gevaren.
Op vrijdagavond was het gecombineerde EUDXF-GDXF diner (European DX Foundation en German DX Foundation) met 50 deelnemers in Asia World bij het vliegveld van Friedrichshafen. Oosters eten volgens het all you can eat en drink principe is een aanrader. Na ons diner zijn we naar het centrum van Friedrichshafen gefietst, om daar in het Seehotel het staartje van de DARC receptie mee te maken. Daar waren vooral mensen die we in april ook al in Parijs hadden ontmoet. We hebben ons niet gewaagd aan een tweede maaltijd en het rustig gehouden met een paar glaasjes wijn, zodat we ook nog terug konden fietsen naar de camping.
Op zaterdagavond stond er een etentje in Hotel Knoblauch op het programma. Tomasz SP5CCC had ons en twee van zijn vrienden uitgenodigd. Uiteraard kwam het aandeel van de Poolse troepen bij de bevrijding van het Zuiden van Nederland, uitgebreid aan de orde. Terug op de camping was het nog te warm om te gaan slapen. Tijdens het doortochten van de camper hebben we de buren geholpen de drankvoorraad wat kleiner te maken.
Het was maar 200 kilometer naar Friedrichshafen. Net na de middag kwamen we daar aan en we hadden ruim tijd om inkopen te doen. Er stonden al flink wat campers en caravans op de parkeerplaats bij de Messe en wij vonden een plekje rechts van de ingang. Avondeten hadden we bij de Griek aan de oever van Bodensee. Voor mij gemende zeebeesten en voor Margreet een gyros schotel. Het was behoorlijk warm die avond. Verkoeling kwam er pas in de vroege ochtend toen een niet voorspelde onweersbui ons wekte. Ik was niet de enige die om vier uur ’s morgens zijn luifel veilig moest stellen.
Vandaag doen we het rustig aan en blijven we op onze camping. Wèl maakten we een kort fietstochtje naar de supermarkt in Réguisheim. Onderweg zagen we achter een tractor die het gras aan het maaien was zeker 40 ooievaars. Het was een mooi gezicht. De landing van een ooievaar lijkt op die van een parachutist.
We vertrokken uit Heiderscheid met een regenbuitje en 17 graden. Langzaam verdween de bewolking en de temperatuur steeg tot een graad of 27.
We hadden al eerder geprobeerd Colmar te bezichtigen. Pas bij deze derde poging is dat gelukt. Ze hebben hier speciale parkeerplaatsen voor campers, ook voor die van ons, want de normale parkeerhoogte is twee meter. Het historisch centrum is prachtig.
Inmiddels zitten we op een camping tussen Colmar en Mulhouse. Wifi is er niet en voor het eerst heb ik echt profijt van mijn Starlink installatie.
