Op vrijdagmorgen reden we de brug naar Denemarken over en maakten een kleine zijsprong naar het eiland Møn, waar bij bij de witte rotsen van Møns Klint de Aborrebjerg (SOTA OZ/OZ-005) activeerden. Vervolgens reden we naar het veer Rødby-Puttgarden en na de 45 minuten durende overtocht was het nog een klein stukje naar de camping in Rosenfeld in Schleswig-Holstein. Op zaterdag deden we het laatste stuk naar Ingen en dat ging zonder noemenswaardige files.
Alhoewel de CEPT vergadering tot en met vrijdag duurt, had ik al besloten om op donderdag uit Stockholm te vertrekken. Amateur zaken werden meteen op donderdagmorgen bij de kop gepakt en zo konden we om tien uur het hotel verlaten. Het weer is duidelijk minder dan eerder deze week. We reden tot Malmö, waar we op een hele grote camping, First Camp Sibbarp-Malmö, staan. Vanaf het nabijgelegen strand hebben we een mooi uitzicht op de brug die we morgen nemen voor de oversteek naar Denemarken.
Op zondag net na de middag reden we Stockholm binnen. Na het inchecken parkeerden we onze auto in de garage onder het hotel en gingen we de oude stad, op loopafstand, verkennen.
Het is heerlijk weer, boven 25 graden en zonnig, maar er waait continue een lekker windje vanaf het water. Later in de week valt er soms een felle korte regenbui, maar daar hebben we geen last van. We eten iedere avond buiten. Er zijn veel parken met schone bankjes en er zijn best wel veel toeristen.
De Scandinaviërs van de hoofdstad zijn mooie mensen, aantrekkelijke vrouwen en mooie mannen. Ze gaan goed gekleed en zijn sportief en ze lopen op gympen….en ik ook. Het Zweeds is moeilijk te volgen, maar iedereen spreekt Engels.
Alhoewel ons hotel in het centrum van de stad staat is er weinig verkeer; ‘s avonds wordt er veel gebruik gemaakt van de elektrische step.
Op woensdagavond is het gebruikelijke vergader-diner in ons hotel. Het was een gezellige avond met leuke mensen uit Noorwegen, Zweden en Polen aan onze tafel.
Vlak bij onze camping is een SOTA summit, de Kullaberg (SM/SE-001). Nadat we ingepakt hadden reden we naar de parkeerplaats op slechts 1200 meter van de top. Er zat een heel venijnig stukje in onze klim. Boven op de top kon ik vanaf een soort preekgestoelte mijn verbindingen maken.
Vervolgens reden we circa 350 kilometer richting Stockholm over rustige snelwegen zoals je die je 30 jaar geleden in Nederland ook nog had. Onderweg zag je bossen en rotsen en de temperatuur van 27-29 graden was heel aangenaam. Onderweg hadden we één korte maar hevige regenbui.
We kamperen aan de Oostzee net ten Zuiden van Stockholm op het Jogersö Eco Camp, dat ik nog kende van vijf jaar geleden. Mijn iPhone doet het ook weer. Na advies te hebben ingewonnen bij Chris heb ik de laadpoort nog een keer grondig schoongepoetst en dat hielp.
Duitsland
Op donderdag zijn we net na de middag 13.00 vertrokken richting Duitsland. In de buurt van de Hanzesteden Bremen, Hamburg en Lübeck hadden we lange files van in totaal twee en een half uur. We overnachtten op een ons bekende camping bij Rosenfeld aan de Oostzee. We hebben lekker gegeten en gedronken in het camping restaurant. ‘s Nachts regende het flink, maar we lagen lekker droog in onze camper.
Denemarken en Zweden
Op vrijdag ging het verder met de veerboot van Puttgarden naar Rødby. Het was lekker rustig onderweg. Voor de eerste keer ging ik over de brug naar Zweden. Daar is het heerlijk weer 27 graden met wolken en een lekker windje. Op de camping aan het KATTEGAT vielen nog een paar druppeltjes en er was onweer in de verte, maar onder de luifel smaakte het glas wijn heerlijk. Wat is het toch heerlijk om zo uit de dagelijkse dingen in een andere omgeving met fluitende vogeltjes te ontspannen.
Vanmorgen zijn we naar Tiel gefietst om te kijken naar de auto’s die deel namen aan de Betuwse fruit rally. Eric, de vader van Pauline, was een van de deelnemers met zijn Aston Martin DB6, een schitterende olijfgroene GT, met onder de motorkap een 4 liter zescilinder lijn motor. Eric werd vergezeld door Ben en Derk die zich een ritje in deze prachtige auto niet lieten ontgaan.
We zijn een paar dagen in Hillegom geweest om op de poes van Chris en Rianne te passen. Op woensdag zijn we door de bollenvelden, althans wat daar nog van over was, gaan fietsen. Het leverde een flink aantal kleurrijke plaatjes op. Hierboven is het huis van Chris en Rianne onzichtbaar aan de horizon. Eten deden we bij Massy, een van de vele Turkse eettentjes in Hillegom.
Het schitterende weer van woensdag werd overtroffen door dat van donderdag en we besloten naar het strand bij Langevelderslag te gaan. Er waren zelfs dappere mensen die de zee in durfden. Thuis gekomen moesten we eerst het fijne strandzand, vastgeplakt door zonnebrandolie, afboenen. ‘s Avonds gingen we eten bij Da Fratello, een Italiaans restaurant. Toen we binnen kwamen was het nog vrij rustig, maar in een mum van tijd zat het restaurant bijna vol. De tafel naast ons was bezet door een Nederlands sprekende Aziatische familie, met keurig opgevoede kinderen. Een paar minuten later kwamen er wat mannen met tulbanden binnen die meteen met tafeltjes begonnen te schuiven. Dat was een familie Sikhs die kennelijk de Keukenhof had bezocht. Margreet haar lasagne en mijn pizza smaakten prima.
De poes, genaamd Goreng, was over het algemeen heel lief. Alleen kreeg ze het toen het donker werd op haar heupen. Verder was de kat vanmorgen even kwijt, totdat er gemiauw uit de ruimte onder de keukenkastjes kwam.
Vanmorgen na het ontbijt zijn we richting Italiaans vasteland vertrokken vanuit de haven van Olbia. Het waaide behoorlijk, vooral in de opening tussen Sardinië en Corsica ging het tekeer met windkracht 8 tot 9. Margreet had uit voorzorg een reistabletjes ingenomen en dat hielp voldoende. In de luwte van Corsica waren er nauwelijks schuimstrepen te zien, maar toen we Corsica voorbij waren begon het weer te waaien. Dus een tweede pilletje voor Margreet. Net als op de heenweg trakteerden we onszelf op een uitgebreide lunch. In het restaurant werd ons een tafeltje geadviseerd met uitzicht naar achteren. Ze zeiden het niet, maar het had met de harde wind te maken. De veerboot is groot en ligt heel stabiel in het water. Het eten bleef keurig liggen op ons bord. Het is op de dagboot erg rustig. Er zijn maar 70 passagiers, terwijl er op de nachtboot wel 900 waren. Bij aankomst zagen we dat er de nodige voorzorgsmaatregelen waren genomen om de auto’s op het dek te houden.
We hebben overnacht op dezelfde camping als op de heenweg. Nu was het campingstaurant wèl geopend. Ze hebben verrukkelijke pizza’s en een heel enthousiaste bediening.
De volgende morgen gingen het verder richting huis met een tussenstop in Thalwil (alweer). Het weer Noord van de Alpen was totaal anders dan aan de Italiaanse kant. Toen we de Gotthardtunnel uitkwamen was de wereld ineens wit. Op donderdag deden we het laatste stuk naar Ingen. Ook nu was er nog wat sneeuw. Gelukkig was het in Duitsland helemaal droog.
In Nederland aangekomen ging onze Navara over de 300.000 km. Ruim voor Italiaanse etenstijd zaten we aan het avondeten.
In iets meer dan een week tijd hebben we ruim 2800 km gereden en 600 km gevaren. We zijn zo mooi in vakantiemodus gekomen.
De voornaamste reden voor ons verblijf op Sardinië is de uitnodiging van Paul HB9DST om samen met hem te vieren dat hij vanuit 100 SOTA associations actief is geweest. Sardinië is voor hem nummertje 101. Voor mij is Sardinië een nieuw land (nummer 90) van waaruit ik zend-actief ben geweest.
Natuurlijk moesten er ook enkele bergtoppen worden bedwongen. Op zondag deden we twee makkelijke summits met voldoende plaats om ieders antennes op te stellen.
IS0/IS-303 (Punta Berritta) was een 10 punter en IS0/IS-096 (Lu Colbu) was na een korte wandeling goed voor 6 punten.
Op maandag bedwongen we na een stevige wandeling IS0/IS-266 (Semaforo) voor slechts 1 punt. Dat krijg je als je je focust op de kortste route en niet verder op de kaart kijkt dan je neus lang is. Op de top werden we verrast met een stukje Marconi geschiedenis: vanaf deze locatie deed hij al in de jaren 30 microgolf testen.
‘s Avonds was er diner dat was georganiseerd door Toni, een van Paul’s dochters. Iedereen hield en korte toespraak. Het eten was goed en de sfeer voortreffelijk
De weersvoorspelling voor de komende dagen is niet zo goed en daarom besloten we Sardinië te verlaten. We hebben nog even met het idee gespeeld om naar Corsica te gaan, waar het weer iets beter zou moeten zijn, maar gezien de afvaart tijden van de veerboot besloten we om naar Livorno over te steken.
We zijn onderweg naar Sardinië. Op woensdag vertrokken we naar Thalwil bij Zürich voor onze eerste 770 kilometer. We hadden twee files, de eerste net voorbij Nijmegen zorgde voor ruim een half uur vertraging, de tweede net voor aankomst zorgde ook voor een half uur extra. We hebben overnacht bij Paul die helemaal is ingericht op het ontvangen van gasten.
Dag twee voerde ons naar Livorno, zo’n 575 kilometer rijden, waar we rond half zes in de middag aankwamen. We besloten om niet in de gribus bij de haven te overnachten, maar om op een camping te gaan staan. Daarvan zijn er genoeg in de directe omgeving.
De camping lag precies onder de aanvliegroute van het vliegveld bij Pisa. Gelukkig werd ‘s nachts niet gevlogen en afgezien van de vogels die af en toe herrie maakten was het heerlijk rustig.
Ondanks alle aansporingen om toch vooral op tijd te boeken heb ik er een echte last minute van gemaakt en de veerboot op het allerlaatste nippertje geboekt. Dat resulteerde in een flinke besparing. In plaats van te lunchen in het selfservice restaurant deden we een verrassingsmenu in het a la carte restaurant en dat was een groot succes. Alles behalve de fles water van drie euro, was inbegrepen in een vast bedrag. Daarna was het tijd voor middag dutje op een van de vele vrije banken in het zitgedeelte van de boot. Reizen buiten het seizoen heeft zijn voordelen.